Er was een hondje. Hij stond achter de deur van de winkel en hij keek ons aan. Zijn baas had waarschijnlijk iets gezegd als 'als je nou nog een keer blaft, bijt ik je kop eraf' en daar hield hij zich aan. Het hondje wilde dolgraag naar ons blaffen, dat zag je zo. Hij stond te trillen, zijn ogen spuwden vuur en hij liet zijn tandjes zien.
Mijn nieuwe liefde en ik moesten er heel hard om lachen. Maar echt, heel hard. En eigenlijk nu nog steeds wel. Als we in bed liggen, in het donker, helemaal klaar om te slapen, doe ik graag nog even het hondje na. En dan gaan we slapen.
Nu is mijn nieuwe liefde op vakantie en heb ik al drie dagen niet meer hard gelachen. Ok, een klein beetje. Gisteren, toen ik voor het eerst in mijn leven carnaval ging vieren. Hilde en ik maakten heel goede grappen natuurlijk. Maar ik was wel steeds op de klok aan het kijken. 'Het is hier nu vier uur 's middags, dan is het bij hem nu.. En dan doet hij nu.. En over hoeveel nachtjes komt hij weer terug?' Doodvermoeiend.
Maar ik mis het hondje.
En ik wil heel graag het hondje doen. Echt heel graag. Maar er is nu niemand die het begrijpt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
ok, maar wij begrijpen het nu allemaal en een tijdje geleden vond iemand youtube uit, dus ik zou zeggen: laat je maar `ns flink gaan!
niemand?
wie A zegt moet B zeggen .. of grommen ..
Ja maar... ik begrijp het toch vast wel? Of anders doe je gewoon de Maki na. Die ben je me wel verschuldigd nu ik lees dat je mij eigenlijk helemaal niet leuk genoeg vond om je nieuwe liefde even te kunnen vergeten.
ow want ben je toch een lief ding he. Ik wil in je bijten.
Een reactie posten