Nou dus ik vind Room Eleven stom, zonder eigenlijk echt een goede reden te hebben

Nou weet ik eindelijk weer wat ik tegen u wilde vertellen! Met een schuin oog kijk ik nu namelijk naar een aflevering van Sex and the City en ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat u net als ik iedere aflevering van voor naar achteren kunt spellen. Dus ik ga niet uitleggen wie nu wat is en wie met wie wat heeft, ik zeg alleen dit: Carrie, Big, taxi en.. jazzmuzikant Ray. Die zo uit zijn mond stinkt!
Nu heb ik helemaal niks met jazz, omdat ik sinds dat ik die aflevering zag, denk dat alle jazzmuzikanten uit hun mond stinken. Zo gaat dat bij mij. Het is de schuld van Mr. Big. En ik word heel zenuwachtig en verdrietig van jazz, maar dat terzijde.
Dan heb je dus Room Eleven. Een jazzachtig bandje die vast allemaal uit hun mond stinken. Dus dat is punt 1 waarom ik ze stom vind. Want daar gaat dit blogje trouwens over, waarom ik Room Eleven stom vind.
Punt 2 is omdat ik het liedje 'Sad Song' overal tegenkom op Hyves. O-ver-al. En het is een stom lied! Een liedje met geknip van vingers erin en met je vingers knippen is altijd overdreven en stom. Punt 3 is omdat ik de lach van de zangeres bij het liedje 'Somedays' helemaal niet vrolijk of aanstekelijk vind, maar eerder heel eng en zelfs ook wel een beetje manisch eigenlijk! Net zo eng als de lach van Scary Spice in 'Wannabe', en zij heet niet voor niets Scary Spice. En dan die vreselijke cover van 'Faith' die van George Michael dus wel gewoon leuk is en als zij hem zingt ineens klinkt als een.. Verkrachting! Dat liedje doet het leuk als je iemand aan het versieren bent, tenminste, als George hem zingt. Maar als zij hem zingt. Nou. Kattengejank. En dat zeg ik bijna nooit over een liedje.
Room Eleven is een beetje als een mooi gedekte tafel die afgebeeld staat in de Living, Linda. of Elle Wonen. Het lijkt een comfortabel idee om zo'n fijn en mooi gedekte tafel in huis te hebben staan waar al je vrienden aan kunnen schuiven. Maar het werkt niet. Al helemaal niet samen.
Ik zal proberen het gevoel te beschrijven wat ik krijg als ik naar Room Eleven luister: Zomer, rosé, Kluun, grachten, fietsen met bloemenslingers, bakfietsen met bloemenslingers, kinderen, WE, uit de mond stinkende mensen en (uuuuurrrghhh!!!!) rode nagellak.
Nou. En in dat gevoel heb ik nu dus net helemaal geen zin in. Eigenlijk nooit. Behalve zomer. Soms.