De meisjes van 8 uur 's ochtends

Onder mijn slaapkamerraam verzamelen zich nu iedere morgen een stel brugwuppen. Ons huis heeft zich onbewust gepromoveerd tot meetingpoint. Wat mij heel gezellig in de oren klinkt, maar nog niet om 8 uur 's ochtends. Ik zie dat het brugwuppen zijn omdat ze iedere dag een flitsende outfit aanhebben. Wat ik ook had in mijn brugwuptijd, toen ik nog in de veronderstelling was dat dat moest op de middelbare school (dat moest ook, maar ik hoorde toch al niet bij de hippe groep dus laat maar). Ik hoor dat het brugwuppen zijn omdat ze elkaar nog iedere ochtend heel vrolijk en hard begroeten. Ze roepen dan Heel Hard "Hoi!" en kletsen zo'n 10 à 15 minuten onder mijn slaapkamerraam. Over niks. En alles eindigend op een vraagteken. Het eerste gesprekje wat ik hoorde ging over levensbeschouwing. Doodvermoeiend. Tweede gesprekje ging over "Dat zo'n leraar aan haar vroeg, wat ben je aan het doen dan? En toen zei zij dat ze haar aardrijkskundeboek aan het zoeken was?!" Dat was sowieso de grap van de dag want de meisjes stonden hinnikend elkaar op de rugtassen te slaan.
Het is ook een obsessie hoor. Ik ben er ook echt op gaan slapen. Om 5 voor 8 word ik wakker en lig dan met gespitste oren te luisteren wanneer ze komen. Ik hoor het geratel van omafiets 1, hoor het standaard over de stoeptegels schrapen, hoor de eigenares van omafiets 1 ademen en tegen de bagagedrager leunen. Dan begroet ze omafiets 2 Heel Hard en dat gaat zo nog 5 keer door. Ik haat ze. Ik haat ze echt. Vanaf dag 1 sta ik slaperig achter mijn rolgordijntje te gluren naar mijn nieuwste obsessie. Het is nu een week bezig en de eerste dag durfde ik nog niets naar ze te roepen. Ik ben niet zo'n roeperd en ik had mijn lenzen nog niet in, dus ik was heel bang dat ik langs ze heen zou kijken en dat zou naast sneu ook heel lelijk staan. Toen vriendin H. bij mij bleef logeren en ik ook van onder haar dekens een flinke zucht gevolgd door een "Jezus!" hoorde, besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en durfde ik zowaar wat te roepen. Met overslaande slaapstem riep ik "Ja uh! Zouden jullie wat zachter willen doen, het is dus echt niet leuk namelijk. En dit is al de tweede dag!" Ik vond het erg gewaagd en keek vriendin H. trots aan, die haar goedkeuring gaf.
Dag 3 stonden ze er weer. Ze riepen nu weer gewoon Heel Hard "Hoi!" naar elkaar maar deden toen van "Ssssssssst" waardoor mijn wenkbrauwen mijn haargrens bereikten en ik uit pure frustratie mijn tanden in mijn bedrand zette. Had ik al verteld dat ik ze haat? Echt. Dag 4, 5, en 6 gingen hetzelfde maar sinds vanochtend praten ze weer gewoon weer heel normaal. Hard en alles eindigend op een vraagteken. Boos sla ik mijn dekbed weg, besef op tijd dat het enige wat ik draag in bed niet veel is en trek een shirt aan. Rolgordijn omhoog, ik kijk recht in de ogen van de 6 brugwuppen (allemaal, alle 6 tegelijk!). Tenminste, dat denk ik, want mijn lenzen heb ik nog niet in. Maar mijn zicht is goed genoeg om te zien dat een van de brugwuppen iets uit onze tuin plukt. Woedend ben ik. Niet zozeer vanwege het takje wat ze meenam, maar gewoon. Het is wel onze tuin ja!
Morgenochtend sta ik om 10 voor 8 buiten. Opgemaakt, in mijn hipste uitgaanskleren, mijn haren mooi quasi nonchalant en mijn lenzen in. Ik zal ze vriendelijk verzoeken om een andere plek uit te zoeken om elkaar te ontmoeten. Want ik snap best dat het heel eng is om alleen naar school te fietsen.