In het begin van je verkering wil je nog heel sexy en naturel zijn

Op het moment dat ik mijn lenzendoosje dichtdraaide voelde ik al dat mijn lens tussen het dopje en het bakje zat. En ik dacht toen ook nog gewoon dat dat niet goed zou zijn voor mijn lenzen maar ik dacht toen eigenlijk nog net iets meer 'slapen! jeej!'
Ik dacht 'slapen! jeej!' omdat ik heel erg veel zin had om het nieuwe, kapokken kussen van mijn nieuwe liefde te testen. Mijn nieuwe liefde had speciaal voor mij kapokken kussens gekocht omdat hij graag wil dat ik goed bij hem slaap (ik ben niet zo goed in logeren en dat trekt hij zich veel te veel aan).
Nu is er iets tussen kapok en mij. Het is absoluut niet cool, want kapok hoort volgens mij ook een beetje in het rijtje van orthopedische schoenen thuis, maar kapok zorgt er wel voor dat ik gewoon wakker word zonder hoofdpijn. High five en een vuistje voor kapok.
Lijkt me duidelijk.
Dus we testten het kapok.
"Het ligt wel heel hoog," zei mijn nieuwe liefde.
Het lag echt heel hoog. We lagen in de televisie-kijken-in-bed-houding zonder ons kussen daarvoor in de laten-we-anders-nog-even-televisie-in-bed-kijken-houding te leggen.
"Er moet kapok uit!"
Want dat kan.
Om half drie 's nachts zaten wij rechtop in bed onze kapokken kussens minder kapokkerig te maken door ze te plukken. En het werkte! (Verder hebben wij een heel spannend en sexy leven.)

De volgende morgen opende ik mijn lenzendoosje. De lens zat verschrompeld en gescheurd tegen het dopje geplakt. Ik schrok. Een mini-drama.
"Dan doe je er toch maar eentje in," zei mijn nieuwe liefde. Ik knikte. Ik deed heel stoer.
Achterop de fiets naar vriendin H. moest ik heel erg knipperen om te kunnen zien waar we waren. Mijn ene oog (met lens) droogde wèl uit, terwijl de ander gewoon wazig de wereld in keek. En er was ook meteen hoofdpijn.

Het maakt je gewoon stukken minder sexy, zo'n kapokken hoofdkussen en lenzen. En als ik ooit orthopedische schoenen moet gaan dragen, maak ik het uit met mijn nieuwe liefde.

Collega C. ik schrijf over je

Er was een nieuwjaarsborrel op mijn werk waar ook het gehele personeel voor uitgenodigd was. Bij binnenkomst was er champagne en er was ook meteen champagne over de blouse van collega C. (die heel graag wil dat ik over haar schrijf, dus ik ga het heel veel over haar hebben). C. is een heel leuk meisje. Die altijd heel oprecht geïnteresseerd in je is (als dat niet zo is, is C. een uitstekende actrice) en die altijd alles weet over mijn liefdesleven.
"Ik wil graag dat je een keertje over me schrijft," zei ze gisteren. (Ik denk dat ze vond dat ze daar recht op had omdat ik haar mijn URL had verklapt en ook zo ongeveer als eerste had verteld over mijn nieuwe liefde)
"Ik zal over je gaan schrijven," zei ik. Ik wist niet goed waar ik over zou gaan schrijven want C. doet nooit iets geks of iets stoms. C. is er gewoon en ze is aardig en grappig en ze kan heel erg goed werken.
Collega M. en collega E. kwamen erbij staan. "Robin schrijft," zei C.
"Maar waarover dan?" vroeg M.
"Over vanalles. Nu voornamelijk over niks. Maar soms weleens over het werk."
"En mogen wij het lezen?" vroeg E.
Nu lezen ze het. Ik denk dit stukje.

Er waren vooral vaste gasten. En er waren ook mensen die wij nog nooit hadden gezien maar die toch heel erg aan het zeuren waren. Over dat ze nog niks hadden gekregen. Wij hadden ook nog niks gekregen en moesten ook gewoon helemaal zelf naar de bak met oesters lopen om daar zo'n gladde rakker naar binnen te slurpen.
J. was er ook. En J. ging voor ons dansen en ook een beetje strippen. Hij deed zijn colbert uit op de maat van de muziek, zijn stropdas ging af en hij stroopte zijn mouwen op. Heel pikant allemaal en ik was even heel erg bang dat J. helemaal uit de kleren ging want J. is nogal stevig gebouwd.

Op het werk werkt sindskort ook een nymphomane. Ze staat achter de bar en je denkt dat ze mooi is, want het is zo'n tropische verrassing die altijd wel in is voor een feestje. Maar het valt vies tegen. Of nou ja, ik vond haar lieslaarzen die ze gisteren droeg gewoon niet zo heel mooi. De oude Italiaan die bij ons werkt vindt haar mateloos interessant en ging gisteren met haar dansen. Hij tilde haar op, bracht haar naar buiten (?) en bracht haar weer naar binnen. Wij riepen in koor "Je bent wel getrouwd hoor!" waarop hij de legendarische woorden sprak: "Maar iz plezier!"
Het was plezierig allemaal. Want onze tropische verrassing vertelde aan C. dat ze altijd sjans had. En dan niet alleen van de mannen, maar vooral heel veel van vrouwen. Ik morste bijna rode wijn op mijn vestje toen C. dit vertelde.

Ik besloot dat ik naar huis zou gaan, maar C. en ik moesten nog even achter de bar. Nu weet ik ineens wat C. zo bijzonder maakt dat ik wel over haar moet schrijven: C. kan heel goed een fles in de lucht gooien en deze dan heel mooi en gracieus opvangen! Ik besloot nog een keer naar huis te gaan. Nu echt. Want ik kon geen strippende mannen meer aan en de band speelde te hard en te salsa-ish voor mij. Bovendien waren de geheimzinnige, gefrituurde hapjes op.
Samen met C. liep ik door de dansende menigte (de oude Italiaan had zich vergrepen aan de tropische verrassing en zij had zich weer vergrepen aan een onbekende dame gekleed in leer) naar buiten.

En toen dacht ik..

..Dat ik dus na kerst meteen lappen tekst zou kunnen gaan schrijven. Maar ik vond er de tijd niet voor. En nu nog steeds niet want ik vertrek zometeen voor een paar dagen naar het noorden van het land om daar nog eens heftig kerst te gaan vieren enzo. Ook al is mijn kerstgevoel weg, ik hoop dat er in het noorden sneeuw ligt, mensen nog steeds aan het gourmetten zijn en ik hoop ook heel erg dat ik nog lang niet kerstfilm-moe ben. We zullen zien.
Maar dus, ik zie u pas weer in het nieuwe jaar!

Tot na de kerst

Ik ben nu klaar met dit:

En dan ga ik nu lekker kerst vieren.
Ik wens u een fijne kerst.
Na de kerst zal ik weer stukjes schrijven.

Mijn nieuwe liefde die komt kijken

Ik ben druk.
Zo druk dat ik vergat te schrijven over mijn nieuwe liefde. En dat is hij echt waard. Echt. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik hem zal noemen. Iedere zelfrespecterende weblogster noemt hun geliefde 'lief' en dat wil ik ook best doen, want ik ben nogal een meeloper, maar ik vind het toch nog een beetje raar. Dus vergeeft u mij, voor dit stukje heb ik nog niets anders dan 'nieuwe liefde.'

Ik ben dus druk met dansen. Want ik dans. Ik heb daarvoor heel professionele schoenen dus ik mag best zeggen dat ik dans.
Voor het derde jaar zit ik in het ballet van een revue. Het is een kleine revue hoor, geen grootschalig André van Duin-gedoe. Helemaal geen Copacabana-gevoel.
Met mijn twee beste vriendinnen behoor ik een beetje tot de harde kern. De rest van het ballet is vijftien jaar en rollen continu met hun ogen. Mijn beste vriendinnen en ik rollen niet met onze ogen, wij knijpen elkaar gewoon tijdens het dansen gezellig in de billen.
Mijn nieuwe liefde wil perse komen kijken. Hij wil zien waar ik mee bezig ben (hij wil denk ik gewoon vooral zien hoe ik vriendin H. in de billen knijp) en hij zal trots op me zijn. Dat zegt hij dus zelf, ik heb het ook niet verzonnen. Ik probeer hem tegen te houden met goede argumenten. Ik zeg bijvoorbeeld dat hij het hele stuk niet zou kunnen verstaan omdat ze in het zuiden nu eenmaal anders praten dan hij gewend is. En ik heb hem wel honderd keer gezegd dat het echt hééééél slecht is. Dat er een slechte Batman-imitator in zit en dat de liedjes tenenkrommend zijn.

We luisterden de liedjes alvast, als voorbereiding. De liedjes zijn geschreven door een meisje dat heel graag liedjes had geschreven voor Kinderen voor Kinderen, denk ik. Mijn nieuwe liefde lachte heel hard. Heel overdreven. Heel pijnlijk ook.
Nieuwe liefde, als je dit leest: Had ik al gezegd dat ik het eng vind om je te zien zitten in de zaal? Straks zie ik je in slaap vallen. Straks moet je huilen van pure ellende. Straks heb je een spandoek met daarop 'Ik maak het uit!'
Maar als je komt, probeer je je dan zo goed mogelijk te verbergen tussen alle andere? Ik weet dat dat moeilijk gaat worden, maar toch. Probeer het toch maar.

ps. De kostuums zijn wel heel sexy. Jeej!